Over Wat Als...

“Zit er iemand te wachten op mijn ideeën op het moment dat het besef komt dat men zich in de laatste levensfase bevindt en men bezig is om deze eindigheid een plaats te kunnen geven?”

Dat was de vraag die ik mijzelf jaren geleden al stelde, toen het idee voor Wat Als…. voor het eerst naar boven kwam.

Tot ik zelf ernstig ziek werd en me zelf ging bezighouden met de eindigheid van mijn eigen leven. Hoe moest het verder als ik deze ziekte niet zou overwinnen; wat als ik mijn voetafdruk niet voldoende kon achterlaten voor mijn kinderen.. Wat zou ik iedereen nog willen zeggen voordat mijn tijd opraakte..

Gelukkig ligt mijn ziekte weer ver achter me en waren de vragen van dat moment niet meer van toepassing, maar het was wel de reden dat ik mijn idee verder ben gaan ontwikkelen. 

Ik was altijd al bezig om emotie vast te leggen in mijn fotografie en film; nu wilde ik een stapje verder gaan. 

Toen mijn moeder vervolgens ernstig ziek werd ondervond ik het van de andere kant. Wat wilde ik nog graag zoveel weten over wat ze allemaal meegemaakt had toen zij jong was. En alle liefde en kennis die ze had, wat zou ik daar nu af en toe nog graag wat van willen voelen. 

Het was een hele soul-search om na te gaan ‘wat wil ik nou echt’, ‘waar ligt mijn echte passie’.

Uiteindelijk vielen alle puzzelstukjes langzaam op hun plaats. Ik kreeg de kans een paar bijzondere uitvaarten in beeld vast te leggen en was geraakt door het verdriet, maar ook door de schoonheid en liefde die naar voren kwamen in de herinneringen die uitgesproken werden. Ik combineerde mijn spiritualiteit en inlevingsvermogen met de passie voor het maken van beeldwerk en toen wist ik het:

Ik wilde mensen die gaan overlijden de kans geven om bij leven nog blijvende herinneringen te maken voor na het overlijden…

Ze de kans bieden om hun dierbaren in de toekomst nog een hart onder de riem te steken; nog een glimlach op hun gezicht te kunnen toveren…

Laten we samen Toekomstige Herinneringen maken!

Marjo